Vers 1: Esuno Kokoro uchini (Het hart van Jezus wordt in mijn hart weerspiegeld)

Vers 2: Esuno Heiwa uchini   (Ik heb de vrede van Jezus in mijn hart)

Mitsuru Ishido schreef dit lied ter bemoediging van Nasu Keiko, een medelid van de doopsgezinde gemeente die mondkapjes naaide voor vluchtelingen, buitenlandse studenten en een gemeentelid met longklachten. De muziek is gebaseerd op de pentatonische toonladder van Okinawa; hij speelt die op sansjin, een traditioneel Japans instrument met drie snaren dat in het gebied van Okinawa Island van Japan gebruikt wordt.

Okinawa heeft een geschiedenis van vrede en oorlog. Ooit was Okinawa een Ryukyu koninkrijk, en vanaf die tijd had het een traditie als een eiland van vrede, een eiland zonder wapens. Ryukyu behield zijn zelfstandigheid gedurende 300 jaar door zijn diplomatie van muziek en dans in plaats van het zwaard.

Daar het hart van Jezus als ‘vredevorst’ en het ‘hart van vrede’ van de Ruykyu eilanden dit gemeenschappelijke getuigenis hebben, probeerde ik de traditionele toonladder van Ryukyu  te gebruiken. I speelde het lied op de Okinawase sjamisen (sansjin), een traditioneel instrument met drie snaren en een trommel van slangenhuid gemaakt.

In de moderne tijd werd het Rjukyu Koninkrijk toegevoegd aan het Sjimadzu Han van Japan. Vóór de Tweede Wereldoorlog werd militaire uitrusting gemaakt. Nu wordt de rol van de strategische basis ‘Hoeksteen van de Stille Oceaan’ afgedwongen, wat tegen de tradities van de vrede van het eiland ingaat.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog vond de meest intensieve grondstrijd van Japan in Okinawa plaats. Toen het hoofdkwartier op het gedeelte van Tokyo op het vaste land verdedigd moest worden, werden bij langgerekte campagne veel burgers en soldaten gedood. Zij scholen in kalkstenen grotten, Gama genaamd, maar uiteindelijk werden burgers gedwongen de dood te kiezen om te voorkomen dat zij door de vijand gegrepen zouden worden en eventueel informatie zouden lekken.

Dit leidde tot het bevel van ‘collectieve zelfbeschikking’ (door de meerderheid opgelegde zelfmoord). De tragedie van een man in een gezin die zijn moeder vermoordt of zijn dochter bij de hand neemt en uiteindelijk probeert zelfmoord te plegen, heeft veel wonden achtergelaten.

Na de oorlog werden inwoners opgesloten in concentratiekampen. De honger was groot toen de Amerikaanse soldaten van de militaire basis huizen en velden innamen.

Niettemin haalden de Okinawanezen hun vredestraditie tevoorschijn onder het beperkt leven in de concentratiekampen door muziek. Zij overleefden door een muziekinstrument te maken van stengels die zij in het vuilnis vonden. Deze werden ‘vuilnisemmersansjin’ genoemd.

De muziek van Okinawa en zijn vredelievende denkrichting is nooit uitgestorven. Hoewel vaak vertrapt, de houding van leven op het fundament van vrede en muziek heeft de muziek van Okinawa tot op de dag van vandaag levend gehouden.

—Mitsuru Ishido is op de MWC General Council  vertegenwoordiger voor Tokyo Chiku Menonaito Kyokai Rengo,een mennonietengemeente in Japan.

This story was published in the Peace Sunday 2020 Worship Resource package.

Click here to listen to Mitsuru Ishido's song